ექო მომავლიდან… ჩემი მუზისთვის

მართლაც, საკმაო ხანს უგზო-უკვლოდ დაეხეტებოდა მომავლიდან წამოსული ექო, სანამ, ბოლოს და ბოლოს, არ გააღვიძა ჩემი მთვლემარე მუზა, რის შემდეგაც ისევ შევუდექი მუსიკალური კომპოზიციების შექმნას, წინ კი, როგორც ყოველთვის, დაუღალავ შრომასთან ერთად მელოდა ეკალ-ბარდით მოფენილი ლაბირინთები…
მოდით, მაქსიმალურად ამომწურავად მოგიყვებით ყოველივე ამის თაობაზე.

ახალი ალბომის შექმნის იდეა გამიჩნდა მალევე, მას შემდეგ, რაც დღის სინათლე იხილა წინა ალბომმა – 5 years after, რის თაობაზეც, ინტერნეტ სივრცეში 2012 წლის 2 იანვარს მოვახდინე ერთგვარი პრეზენტაცია და დავაანონსე მუშაობის დაწყება ახალ ალბომზე – “Echo from the future” და იანვარშივე დავიწყე მუშაობა კომპოზიციების შექმნაზე. მინდა გაგიმხილოთ ერთი საიდუმლო, კომპოზიციების შექმნის ჩემეულ სტილზე. თავიდანვე მინდა აღვნიშნო, რომ კომპოზიციებს ვქმნიდი სხვადასხვა კომპიუტერული პროგრამების დახმარებით, ასევე, ვეძებდი, ვამზადებდი, ვუკეთებდი არანჟირებას თუ მოდერნიზებას ცალკეულ შაბლონებს და ვახდენდი ყოველივე ამის სინქრონიზირებას სხვა, ასე ვთქვათ, “pattern”-ბანკებთან.

პირველი კომპოზიცია, რომელზეც დავიწყე მუშაობა, იყო “Runaway to the future“. ამ კომპოზიციის შექმნისას წარმოვიდგენდი, ხოლმე, თუ როგორი შეიძლება ყოფილიყო მომავალი. მელოდია საშუალო ტემპისაა, საცეკვაო სტილის, თუმცა შეიძლება უბრალოდ მოუსმინოს მას ადამიანმა და ჩაიძიროს მომავალზე ფიქრებში. კომპოზიცია ფაქტიურად დავასრულე 2012 წლის გაზაფხულზე და მუშაობა გავაგრძელე ერთდროულად რამოდენიმე კომპოზიციაზე, რომელთა შორისაც იყო – ერთგვარად მარტივი, მონოტონური სტილის და ამაცეკვებელი  “RimpiTimpiTam“, რომანკიკული “Dance of the romantic fairies“, ემოციონალური “Rhapsody of mystical mountains“, ასეთ მრავალფეროვნებაში კი “დამნაშავე” იყო ჩემი მუზა 🙂 შესაბამისად, კომპოზიციები გამოვიდა მრავაფეროვანი გემოვნების შესაბამისი – მარტივი და მელოდიური საცეკვაოდან ემოციონალურ რაფსოდიამდე, ხოლო ფერიების ცეკვა ადამიანმა შეიძლება წარმოიდგინოს მთელი თავისი რომანტიკული ხიბლით და კომპოზიციას თვალებდახუჭული მოსმენისას გულს ხედავს უკვე ყველაფერს. აღნიშნული კომპოზიციები შუა ზაფხულისთვის ფაქტიურად უკვე დასრულებული მქონდა და ვმუშაობდი მათ უმნიშვნელო დახვეწაზე, თუმცა, ამ დროისათვის, ჩემს ცხოვრებაში დაიწყო ერთგვარი იმედგაცრუების პერიოდი, ქვეყანაში გაურკვევლობის ეპოქა და… რამოდენიმე თვით დაიძინა ჩემმა მუზამაც… წლის ბოლოს კი ახალი ძალით იფეთქა ჩემმა ოპტიმიზმა და მიუხედავად არაერთი პრობლემისა, მაინც, შევეცადე ბევრი რამის დალაგებას, მაქსიმალურად გავაქტიურდი ინტერნეტშიც და ჩემმა მუზამაც თანდათან დაიწყო გამოღვიძება 🙂

2013 წელი ბევრად უფრო აქტიური აღმოჩნდა ჩემთვის შემოქმედების თვალსაზრისით, ასევე გამოირჩეოდა მაქსიმალური მრავალფეროვანებით სხვადასხვა მიმართულებით და თუმცაღა მაინც მრავლად იყო პრობლემები, იგი შეუდარებლად უფრო უკეთესი აღმოჩნდა, ვიდრე წინა წელი. გაზაფხულზე კი ვიგრძენი შემოქმედებითი ენერგიის აღზევება და შევუდექი მუშაობას ერთდროულად რამდენიმე კომპოზიციაზე. ლამის ყოველდღე ვიღვიძებდი განსაკუთრებული შემართებით, ახალ-ახალი იდეებით და ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მუზა თვითონ ქმნიდა კომპოზიციებს, მე მხოლოდ მის ნებას ვემორჩილებოდი… 🙂

კომპოზიციებიც მრავალფეროვანი გამოვიდა და საკმაოდ განსხვავებულებით სტილითა თუ ტემპით. და, რა თქმა უნდა, გაზაფხულის გამოღვიძებას ამ ალბომშიც მიეძღვნა კომპოზიცია “Symphony of the spring clouds“, გარკვეულწილად მსუბუქი ჟანრის და ამავდროულად ადვილად შესაგრძნობი გაზაფხულის ემოციით – გამოღვიძება, დროდადრო ემოციონალური არასტაბილურობა, თუმცაღა, ყოველივე ეს, რომანტიკული გრძნობების თანხლებით… და განა შესაძლებელია გაზაფხულის ემოციებთან ერთად არ იყოს “Aphrodite’s thoughts“?! ეს კომპოზიცია შევქმენი რომანტიკული გრძნობების კარნახით, როცა სული აფორიაქებულია, გული კი საგულედან ლამობს ამოვარდნას… ზღვებისა და ოკეანეების თემას განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს ჩემს შემოქმედებაში და ამ ალბომში წარმოგვიდგა იდუმალი სირინოზების სახით – “Mermaids“. ამ კომპოზიციის მოსმენისას თითქოს ზღვის პრინცესების ჰიპნოზის ქვეშ ექცევი და საკმაოდ ადვილად შეიძლება წარმოიდგინო, თუ როგორ ლაღად და მომაჯადოებლად ცეკვავენ სირინოზები ტალღებთან ერთად. როცა ვმუშაობდი კომპოზიციაზე “Levitation“, ამ დროს მეც დავფრინავდი, თითქოს, ხოლო როცა დაფრინავ, ძალაუნებურად შესცქერი ცას, ვარსკვლავებს და “Spiral Galaxy” სპირალური ტრაექტორიით მიგვაქანებს ვარსკვლავთ სისტემების იდუმალ სამყაროში… განსაკუთრებული ემოციები იყო ჩაქსოვილი კომპოზიციაში “Prometheus’ awakening“, რადგანაც არც ისე ადვილია მითის გაცოცხლება და მისი რეალურად წარმოდგენა, თანაც მუსიკალურ შემოქმედებაში, თუმცა პრომეთემ (კავკასიის ქედის გამოქვაბულში კლდეზე მიჯაჭვულმა ამირანმა) მაინც გამოიღვიძა ჩემს კომპოზიციაში, ძალები მოიკრიბა და ბოლოს ბოროტებაც ააფეთქა… აფეთქების თემა გაგრძელდა შემდეგ კომპოზიციაშიც, დიდი ადრონული კოლაიდერის შემოქმედებით ვარიაციაში – “The small Hadron Collider“. ეს კომპოზიცია ყველაზე პატარაა ფორმატით, თუმცა განსაკუთრებით დინამიური და აქაც ფინალური აკორდი აფეთქებაა… ღმერთმა ქნას სინათლის შესაქმნელად…

და რა თქმა უნდა “Echo from the future”. ამ კომპოზიციაზე ყველაზე დიდხანს ვმუშაობდი, იგი ფორმატითაც ყველაზე დიდი გამოვიდა და ერთგვარად შემაჯამებელი. მასში სრულად იქნა ჩაქსოვილი ჩემი ემოციები, გრძნობები, ოცნებები და იმედები…

აი, ასეთი ასოციაციები მაქვს ჩემი მესამე ალბომის კომპოზიციებთან მიმართებაში, სხვას შესაძლოა განსხვავებული შეფასებები ჰქონდეს, რამეთუ ყველას თავისი გემოვნება, ინტერესი და წარმოდგენები აქვს…

მოკლედ, რიგი პრობლემების თანხლებით, 2013 წლის ბოლოს სრულად მოვრჩი მუშაობას ალბომზე და 2014 წელს შევხვდი ახალი ალბომით. შემდეგ უკვე შევუდეგი ალბომის გარეკანის გაფორმებას და სხვადასხვა ვარიანტიდან ყურადღება შევაჩერე “მოცეკვავე ნათებაზე” (ფოტო, ასევე, ჩემს მიერაა გადაღებული), რომელსაც, თითქოს, მომავალში გადავყავართ… მომავლიდან წამოსული ექოს მეშვეობით.

წარმოგიდგენთ ალბომს – ECHO FROM THE FUTURE (2013)

აი, ასე გამოიყურება ჩემი მესამე ალბომის გარეკანი. ალბომი შედგება 12 კომპოზიციისგან, რომლებიც ქვემოთაა გამოტანილი და მათი გადმოწერა (არაკომერციული გამოყენებისთვის) შესაძლებელია მარტივად, კომპოზიციებზე დაწკაპუნებით ან მეთოდით “save as” (დაიმახსოვრე როგორც…).
მოკლედ აი კომპოზიციებიც, მოუსმინეთ და შეაფასეთ… 🙂
      კომპოზიციები ალბომიდან

№	კომპოზიციის დასახელება	ხანგრძლივობა
1.	Edi Line – Runaway to the future	3:07
2.	Edi Line – Mermaids	3:03
3.	Edi Line – Rhapsody of mystical mountains	3:51
4.	Edi Line – RimpiTimpiTam	3:24
5.	Edi Line – Aphrodite’s thoughts	3:25
6.	Edi Line – Levitation	3:36
7.	Edi Line – Dance of the romantic fairies	3:39
8.	Edi Line – Spiral Galaxy	3:48
9.	Edi Line – Symphony of the spring clouds	3:49
10.	Edi Line – Prometheus’ awakening	3:24
11.	Edi Line – The small Hadron Collider	2:37
12.	Edi Line – Echo from the future	4:42

იმედი მაქვს, ეს კომპოზიციები (თუნდაც ზოგიერთი) მოეწონებათ მსმენელებს 🙂

ამასთან, უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი იმაზე, თუ ვინმე დამეხმარებოდა და ჩემთან ითანამშრომლებდა აღნიშნული კომპოზიციებისათვის ვიდეოკლიპების შექმნისას, რა დროსაც ძალიან გამომადგებოდა მათი ცოდნა ასევე მულტიპლიკაციაში, გრაფიკასა და  ვიზუალური ეფექტების შექმნაში.

აქვე, საინტერესო იყო იმის გაგებაც, თუ რომელმა კომპოზიციებმა მოგანიჭათ სიამოვნება ან, პირიქით, ჩათვალეთ წარუმატებელ ქმნილებად, ასე რომ, თქვენი აზრი შეგიძლიათ გამიზიაროთ პირადად, ელექტრონული ფოსტის მეშვეობით – edilineco@gmail.com 🙂

ცალკე მინდა აღვნიშნო, რომ ინტერნეტ სივრცეში, აღნიშნულ ალბომთან დაკავშირებით, რამოდენიმე თვის წინ გამოქვეყნებული იქნა პუბლიკაცია – რევიუ #52: Edi Line – Echo From The Future

დასასრულს კი მინდა დავაანონსო მუშაობის დაწყება ახალ ალბომზე – “The World of Sadness and Gladness“…

უდიდესი სითბოთი,

ედნარ მგელაძე (Ednar Mgeladze: My fotos and internet-coordinates)

ხე მარადისობისა – მადლი და დაფასება

ერთფეროვანი უდაბნოს უკიდეგანო სივრცე, ბარხანები, ქვიშის ოქროსფერი ტალღები, თავისდაუნებურად, ქმნიან ერთგვარ იდილიას და, თითქოს, საყურადღებო არც არაფერი იქნებოდა, რომ არა უდაბნოს შუაგულში ლაღად ტოტგადაშლილი ხე, რომელიც უდაბნოს, თითქოსდა, ამ სრულყოფილ იდილიას, უცერემონოდ არღვევს. ირგვლივ მხოლოდ უსიცოცხლო ქვიშა, წვეთს ვერ ნახავს კაცი წყლისას, ვერც ტენიან ადგილს, ხე კი, მაინც, ამაყად დგას, თითქოს მცველი ყოფილიყოს წმინდა ადგილისა. ცხელი მზე, მშრალი უდაბნო, ხე კი სულ იზრდება და იზრდება, განუწყვეტლივ ამოიყრის ხოლმე ახალ-ახალ კვირტებს, ახალ-ახალ ყლორტებს და, სულ უფრო და უფრო, შლის მწვანედ დაფოთლილ ტოტებს.

ყოველდღე, მზისგან დაუნდობლად გახურებულ ქვიშაზე, საჭმლის, წყლისა და ჩრდილის საძიებლად, დაუზარელად გადაირბენ-გადმოირბენს, ხოლმე, ხვლიკი. მართლაც, რომ ერთფეროვანი სჩანს მისი ცხოვრება და ამ ერთფეროვან იდილიასაც თავისებურად არღვევს, სადღაც შორს, ჰორიზონტზე, ბორცვებს იქით მდგარი მწვანედ მოლივლივე ”მირაჟი” და ყოველდღე ერთი და იგივე მეორდება, ყოველდღე, უდიდესი ცნობისმოყვარეობით, შეავლებს ხეს ხვლიკი თვალს, ერთ დღესაც ვეღარ გაუძლო ამ მოზღვავებულ ცნობისმოყვარეობას, სულ გადაავიწყდა საკვებ-სასმელი და გაემართა  ბუნების ამ საოცრებას სანახავად.

მივიდა ხესთან, უყურებს მის სიდიადეს და გაოცებული ეკითხება:

– ირგვლის უსიცოცხლო გარემო, არცერთი ხე, წყლის ნატამალსაც ვერსად ნახავ, როგორ ახერხებ ასე გაფურჩქვნას, რომ ცას მიაწვდინო შენი ტოტები?!

– ყველაფერი სულ მარტივადაა, ჩემო კარგო, – პასუხობს ხე. მე განსაკუთრებული სითბოთი და სიამოვნებით მიხსენებს ყველა ის, ვისაც დაუსვენია და შვება უგრძვნია ჩემი ტოტების ჩრდილის ქვეშ, აი მათი ტკბილი მოგონებები მმატებს მე ძალას, მათი ყოველი თბილი სიტყვა მმატებს ენერგიას და მხოლოდ მაშინ შევწყვეტ ზრდას და დავიღუპები, როცა შეწყვეტენ ჩემს გახსენებას, როცა დაივიწყებენ, თუ რა სიყვარულით ეჩურჩულებოდნენ და ეალერსებოდნენ, მათ, ეს ნაზი ფოთლები.

ვერაფერი გაიგო ხვლიკმა ხის ნათქვამიდან…

მთელი გზა, უკან დაბრუნებისას, საკუთარ თავს ლანძღავდა ხვლიკი იმ უგუნურობისათვის, რის გამოც ამხელა გზა განვლო სულ ტყუილად. მცხუნვარე მზე, გავარვარებული ქვიშა, თათები ვერ უძლებენ ამ საშინელ სიცხეს. ერთი წამით შეჩერდა ხვლიკი, უკან მოიხედა, კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი ამ საოცარ ხეს, უცებ გაახსენდა, თუ რა სასიამოვნო იყო მის ჩრდილქვეშ ყოფნა და გზა განაგრძო.

ზუსტად იმავე წამს, ხე-საოცრებაზე, ამოხეთქა ახალმა ყლორტებმა…

თბილისი, 31 იანვარი 2006 წ.

ედნარ მგელაძე (Ednar Mgeladze: My fotos and internet-coordinates)

მოლაპარაკე სახეები

დილა გათენდა. მზის სხივები ნაზად ეალერსებიან საწოლს. ზანტად ვახელ თვალებს და უნებურად ფიქრებმა წამიღეს. უცებ გამოვერკვიე ამ დაუპატიჟებელი ფიქრებიდან, არ ვიცი რა დრო გავიდა, რამდენ ხანს ვიყავი სხვა განზომილებაში, მაგრამ მომეჩვენა, თითქოს, დრო გაჩერდაო. თავს ძალა დავატანე და ავდექი. რაღაც უცნაურ დაღლილობას ვგრძნობ, ალბათ ვერ გამოვიძინე. ფანჯარაში გავიხედე, შესანიშნავი დღეა, ქუჩიდან ჟრიამულის ხმა შემოდის, ხმაურიანი ჩანს დილა. სწრაფი მოძრაობა, ხალხი აქით-იქით მიიჩქარის – ყველას თავისი საქმე აქვს, ყველას თავისი გეგმები, ყველას თავისი პრობლემები…

მეც გამოვედი ქუჩაში და ირგვლივ მიმოვიხედე. ისევ ჩავფიქრდი და ვარ ასე გაქვავებული რაღაც დროის განმავლობაში. ვფიქრობ, მაგრამ რაზე? ალბათ არც არაფერზეც ვფიქრობ, თუ ყველაფერზე? ნელ-ნელა გამოვფხიზლდი ფიქრებიდან, ავწიე თავი და ვხედავ ჩემს წინ ასაკოვანი მამაკაცი გაჩერებულა. მომეჩვენა, თითქოს, დაკვირვებით მიყურებს, თითქოს ჩემი ფიქრები უნდა წაიკითხოსო, ან იქნებ სახეზე უნდა ამოიკითხოს ჩემი განწყობა? ჩვეულებრივად გააგრძელა გზა მამაკაცმა და დავინახე მის უკან მდგომი ქალბატონი. ისიც, თითქოს, ჩემსკენ იყურებოდა… ალბათ, უბრალოდ, მომეჩვენა ყოველივე ეს. ისე კი, კაცი რომ დაფიქრდეს, ჩვენ ხომ, ჩვენდაუნებურად, არც თუ იშვიათად, ვუყურებთ და ვაკვირდებით ერთმანეთს, თუნდაც სულაც არ ვიყოთ ნაცნობები?

ვაგრძელებ გზას, შევჩერდი ტრანსპორტის გაჩერებაზე და ისევ ჩავფიქრდი, ამჯერად უკვე კონკრეტულზე – ”ისე კი, მართლაც, საინტერესოა სახეებზე აზრების ამოკითხვა, ადამიანის სახე, ხომ, ბევრისმეტყველია”…

ამასობაში ავტობუსიც მოვიდა და მეც, დაუფიქრებლად, ავედი ტრანსპორტში. ვხედავ რაღაცნაირი საქმიანი გარემოა ავტობუსში, ყველა რაღაცაზე საუბრობს, მსჯელობს, კამათობს, ზოგს მშვიდი სახე აქვს, ზოგს მხიარული, ზოგსაც მოწყენილი. გადავწყვიტე შეუმჩნევლად დავაკვირდე მათ სახეებს. შევათვალიერე ავტობუსის სალონი და უცებ ჩემი ყურადღება მიიპყრო უდნავ წინ მჯდომმა ახალგაზრდა ქალბატონმა, რომელიც ნერვიულად ხსნის ხელჩანთას და რაღაცას ეძებს იქ. წამიერად შევავლე თვალი მის სახეს და მომეჩვენა, რომ სადღაც შორს იყო ახლა იგი, შორს იყო ხელჩანთისაგანაც და, თითქოს, სულაც არ აინტერესებს რას ეძებს. მის გვერდით ზის ასაკოვანი ქალბატონი, რომელსაც ხელთ თოჯინა უჭირავს და შეუმჩნევლად, მთელი სინაზით, ეფერება მას. ქალბატონის სახეზე, მართლაც რომ, ცალსახად იკითხება ბედნიერი განცდა, თუ რა უზომოდ უყვარს თავისი შვილიშვილი, რაოდენ გახარებულია, რომ თავის გოგონას ასეთი საოცნებო საჩუქარი შეუძინა, როგორ ეჩქარება ახლა მასთან მისვლა და მისი გახარება. მეც გადმომედო, თითქოს, ეს სასიამოვნო განწყობილება… ვაგრძელებ მგზავრების დათვალიერებას. ვხედავ ავტობუსის ბოლოში მჯდომ ახალგაზრდა მამაკაცს, რომელსაც ხელთ მობილური ტელეფონი უჭირავს და ეტყობა შეტყობინებას კითულობს. სახე ისე აქვს გაბადრული და თვალებიც ისე უბრწყინავს, რომ, ეჭვგარეშეა, სასიხარულო და სასიამოვნო შეტყობინება მიიღო და იგი, ზუსტადაც რომ, თავისი შეყვარებულისგანაა გამოგზავნილი. იქვე ახლოს მამაკაცი დგას, ხელთ სპორტული გაზეთი უჭირავს და ემოციური თვალებით კითხულობს სპორტულ ახალ ამბებს. წამოვიწიე ფეხისწვერებზე, რათა, როგორმე, თვალი შემევლო გაზეთში გამოქვეყნებული სპორტსმენის სურათისათვის, მხოლოდ სათაურს მოვკარი თვალი – სტატია ევროპის ჩემპიონთა ლიგას ეხებოდა. შეუმჩნევლად დავაკვირდი მამაკაცის სახეს, სადაც მხოლოდ სპორტული ჟინი, ფეხბურთის უზომო სიყვარული იკითხებოდა და ფიქრებში არეული ოცნებები, თუ როგორ უყურებდა, იგი, თავისი კუმირის თამაშს საფეხბურთო მოედანზე.

რატომღაც ქუჩაში გასეირნება მომინდა. ჩამოვედი ავტობუსიდან, იქვე ახლოს კი სკვერია და გადავწყვიტე ცოტათი დამესვენა სასისმოვნო გარემოში. დავინახე თავისუფალი სკამი, ჩამოვჯექი და თვალებმა უნებურად დაიწყეს მოლაპარაკე სახეების ძებნა. ოდნავ მოშორებით ერთი ახალგაზრდა წყვილი დავინახე, ქალ-ვაჟი ისე იყო შემართული ერთმანეთის მიმართ, ისეთი აგრესია იგრძნობოდა, ისეთ მაღალ ტონალობაში უმტკიცებდნენ, ერთმანეთს, საკუთარ სიმართლეს, ისეთი დაძაბულობა იგრძნობოდა, რომ ცოტაც და იფეთქებდა უკონტროლო ემოციები… მთელი ყურადღებით დავაკვირდი მოჩხუბარე წყვილს და, ჩემდა მოულოდნელად, ერთმანეთის მიმართ ენით აღუწერელი სიყვარული წავიკითხე მათ სახეებზე, თვალებიც უზომო სიყვარულისგან უციმციმებდათ… რაღაც მომენტში ორივენი გაჩუმდნენ და გარკვეული დროის განმავლობაში უხმოდ აკვირდებოდნენ ერთმანეთს, თითქოს, ერთმანეთის სახეზე, რაღაც მნიშვნელოვანის ამოკითხვას ცდილობენო და უცებ ისეთი გრძნობით, ისეთი სიყვარულით ჩაეხუტნენ ერთმანეთს, გეგონებოდა მრავალი წლის მონატრების შემდეგ შეხვდნენო ისინი. ისევ შევხედე მათ. ცრემლებით სავსე თვალები და უზომოდ ბედნიერი სახეები დავინახე. ირგვლივ ყველა მათ უყურებდა და ყველას სახეზე მარტო ერთი სურვილი იკითხებოდა ამ წყვილის მიმართ – ”ღმერთო, სიხარულს, სიყვარულსა და ბედნიერებაში ამყოფე ისინი”. შეყვარებული წყვილის ახლომახლო პაწაწინა ცელქი ბიჭუნა გაჩერდა, რომელიც, მანამდე, სულ თავს აბეზრებდა, ცელქობით,  მშობლებს, რასაც მათი მხრიდან დაუყოვნებლივ მოჰყვებოდა, ხოლმე, ბავშვის დატუქსვა. ერთგვარად დაბნეული უყურებდა ბიჭუნა შეყვარებულ წყვილს და, ალბათ, უკვირდა, თუ რატო ტირიან, როცა ერთმანეთს ეფერებიანო? შემდეგ კი მშობლებისკენ გაიხედა, რომლებიც, ამ ემოციური სიტუაციის შემდეგ, ერთმანეთს უყურებდნენ და მათ სახეზეც ბედნიერება იკითხებოდა, ახსენდებოდათ, ალბათ, რაღაც ძვირფასი და რომანტიკული… ისევ ცელქი ბიჭუნასკენ წავიდა ჩემი მზერა. დავაკვირდი და გაოცება წავიკითხე მის სახეზე – ”ნეტა, რატომ აღარ მიბრაზდებიან დედიკო და მამიკო?!”.

ქუჩის მეორე მხარეს გავიხედე და დავინახე ბანკიდან გამოსული შუახნის მამაკაცი. ძალზე ამაყი და გახარებული მომეჩვენა იგი, თითქოს ხელფასი აიღო, ან ანგარიშიდან გამოიტანა თანხა, რათა მნიშვნელოვანი შენაძენი გააკეთოს ოჯახისთვის, თუმცა, უფრო კარგად როცა დავაკვირდი მის სახეს, წავიკითხე განსაკუთრებული, ამაღლებული გრძნობა – მან ფული გადაურიცხა ახლობელ ადამიანს.

გამოვედი სკვერიდან და ჩაფიქრებული გავაგრძელე გზა. რამოდენიმე მეტრში ვხედავ ქუჩის მუსიკოსებს. ახლოს მივდივარ. განსაკუთრებული სიყვარულით უკრავენ მუსიკოსები, მთელი გრძნობით მღერიან,  ძირს, უწყვეტად, ცვივა მონეტები. მუსიკოსები კი ისეთ აზარტში არიან და ისეთ უზომო სიხარულს ანიჭებს, მათ, გამვლელთა მომღიმარი სახეები, რომ აღარც ფიქრობენ, თუ რამდენის შეგროვება შეძლეს დღეს, ფულმა დაკარგა მათთვის აზრი… მხოლოდ ეს წავიკითხე მათ სახეზე და კიდევ მათი ოცნება, რომ ფილარმონიის გადაჭედილ დარბაზში შეუსრულონ, თაყვანისმცემლებს, სხვა და სხვა ჰიტები. იქვე ფეხმძიმე მანდილოსანი შეჩერდა. მთელი ყურადღებით უსმენს სასიამოვნო მელოდიას იგი და ნაზად ეღიმება. მისი სახე და თვალები ბრწყინავს ბედნიერებით. თვალებდახუჭულიც კი შეიძლებოდა იმის წაკითხვა, თუ რაოდენ ბედნიერი იყო იგი და რაზეც ფიქრობდა: ”ღმერთო, უზომოდ მადლიერი ვარ შენი, რომ ახალი სიცოცხლე უნდა მოვავლინო ამქვეყნად და გავზარდო იგი ჩემი სამშობლოსათვის!”.

ისევ გავაგრძელე გზა, თვალებში კი ცრემლი ჩამიდგა, ბედნიერების ცრემლები…

ღმერთო, დაეხმარე ყველას, რათა მათ სახეებზე მხოლოდ ბედნიერება იკითხებოდეს!

თბილისი, 02 ოქტომბერი 2007 წ.

ედნარ მგელაძე (Ednar Mgeladze)

ქრისტეშობის მადლი და სითბო

ამაყი მთების ძირს, ველზე, თანდათანობით იღვიძებს თოვლის ფუმფულა ”ქურქში” გახვეული სოფელი.

”ესეც შობის დილა, მაგრამ, სამწუხაროდ, საჩუქრები არ იქნება”, – დანაღვლიანებული ფიქრები ამოტივტივდა გოგონას გონებიდან, ნამძინარევი თვალების გახელვისთანავე… წამოჯდა საწოლზე და მოწყენილად გაიხედა თავისი დედისაკენ, რომელსაც, ერთი შეხედვით, თითქოს, საკმაოდ მშვიდად ეძინა, მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით სჩანდა ასე. ”ეჰ, როგორ ხშირად ავადმყოფობს დედა, ეს ბოლო დღეები”, – გოგონას ფიქრები ისევ სევდით გაიჟღინთა, აღარაფერი ახარებს საკმაო ხანია. მისი მამა, უკვე, მრავალი წელია, რაც ოჯახს არის მოწყვეტილი და უცხო მხარეში გადახვეწილი სამუშაოს საძიებლად, რათა თავის ახლობლებს არაფერი მოაკლოს. ოჯახიც, მართალია, ყოველდღიურად გრძნობს ოჯახის უფროსის ზრუნვას, მაგრამ მის გარეშე გატარებული ყოველი დღე, დედა-შვილისათვის, მაინც, უფერული და მოწყენილია… ძალზე მძიმე დღეები დადგა ყველგან. ”ადრე, თითქოს, სამუშაო უფრო მეტი იყო ვიდრე ხალხი, ახლა კი…”, ალბათ ეს გაიფიქრა გოგონას დედამ, რადგანაც ტკივილიანად ამოიოხრა. ძალიან ენატრება ქმარი, ენატრება ოჯახური სითბო, სიხარული ენატრება… უფრო მეტად მოიწყინა გოგონამ და ისევ გაიხედა დედის საწოლისკენ. ”ო, ღმერთო, როგორ მტკივნეულია ყოველივე ეს”, – ცრემლებით აევსო გოგონას თვალები და უცნაური სიცივე იგრძნო, როცა ცრემლი ლოყაზე ჩამოუგორდა. მხოლოდ ახლა იგრძნო პაწაწინამ, თუ როგორ ცივა ოთახში.”სწრაფად უნდა ავდგე და ღუმელი დავანთო, – გაიფიქრა მან, – დედა სიცივემ არ უნდა შეაწუხოს”. უღიმღამო დილა კი შუადღისკენ მიიზლაზნება…

ცოტა ხანში დათბა სახლში. დედა სიამაყით უყურებდა თავისი გოგონას ფუსფუსს და მთელი გულით ხარობდა, ასეთი გამრჯე შვილი რომ ჰყავს. ხმის ამოუღებლად, დაუზარებლად, რომ ეხმარება ყოველთვის და ყველაფერში. ”როგორ გამეზარდა ამ ბოლო წლის განმავლობაში, ჩემი პაწაწინა, – სიხარულს ვერ იტევდა დედის გული, – ხვალ კი დაბადების დღე აქვს, 12 წლის უნდა გახდეს ჩემი ანგელოზი და რა საწყენია მამა, თავისი ჩამოსვლით, რომ ვერ გაახარებს”, – ისე ამოიოხრა დედამ, თითქოს გული ამოაყოლაო. ჯერ კიდევ გუშინ ელოდა მეუღლეს, მაგრამ ის არა და არ სჩანს. მეზობლებმა თქვეს, საშინელი თოვლია გზებზე და მოძრაობა ფაქტიურად შეჩერებულიაო. ტელევიზორშიც კი არაერთხელ აღინიშნა უხვნალექიანობის თაობაზე და, შესაძლოა, 2-3 დღე ვერ აღდგეს მოძრაობაო. ”კიდევ კარგი, ჩემმა პატარამ არ იცის, რომ მამამისი უკვე გამოემგზავრა საზღვარგარეთიდან და, სავარაუდოდ, უკვე სამშობლოშია. ეგ რომ სცოდნოდა, უფრო დაიტანჯებოდა მოლოდინით და ყოველი წუთი უსასრულოდ მოეჩვენებოდა” – გაიფიქრა დედამ. ”ეს ჩემი და, მაინც, სადღაა ამდენ ხანს, რატო არ მოვიდა? ჩვენ ხომ ყოველ წელს, წინასაშობაოდ ერთად ვიკრიბებით აქ?! წუხელვე ხომ უნდა მოსულიყო, მით უმეტეს, რომ იცოდა ავად ვიყავი?!” – უფრო მეტად დაუმწუხრდა ფიქრები ქალს.

– ჩემო ანგელოზო, იქნებ დეიდასთან გასულიყავი და გაგეგო რაშია საქმე, რატომ არ მოვიდა გუშინ ჩვენთან? რაიმე ხომ არ უჭირს?

– ეხლავე, დედიკო, უცებ საჭმელს მოგიმზადებ და გადავალ დეიდასთან.

უცებ მოამზადა გოგონამ საუზმე, რომელიც ალბათ უკვე სადილიც კი უნდა ყოფილიყო, იმდენად განუცალკევდნენ დროს უსიამოვმო ფიქრებსა თუ მოგონებებში გართულებს. დედა უდიდესი მზრუნველობით დასვა მაგიდასთან, თვითონ კი ფეხზე მდგომმა შეჭამა ორიოდ ლუკმა, დააპურა შინაური ცხოველები და ფრინველები, სახლ-კარი მიალაგა, შემდეგ თბილად ჩაიცვა, დედას სიყვარულით აღსავსე მზერა დაუტოვა და წავიდა დეიდას სანახავად. ”კარგა შორია დეიდას სახლამდე”, – გაიფიქრა გოგონამ და საკმაოდ დიდი სოფლის ერთი ბოლოდან მეორესკენ გაემართა. ”სჯობს მოკლე გზით წავიდე, თორემ ასეთ თოვლში საღამომდე ვერ მივაღწევ დეიდას სახლამდე” – გადაწყვიტა და უცებ შეიმუშავა გონებაში ახალი მარშრუტი. მოკლე გზა საკმაოდ ამცირებდა მანძილს, მაგრამ, მაშინ მოუწევდა ღობე-ყორე ძრომიალი და უხერხული აღმართ-დაღმართის გავლა, მაინც, რამოდენიმე კილომეტრის მანძილზე. იცოდა, ყოველივე ეს გოგონამ, მაგრამ მას ბავშვობიდან უყვარდა სიძნელეების გადალახვა. მართლაც, რომ ძნელი აღმოჩნდა გზა, მუხლებს ზემოთ იყო თოვლი, ეს კი, უფრო, აძნელებდა მოძრაობას და გაუვლელს ხდიდა მას. გოგონას  სუსტი და ნაზი ფეხები ვერ უძლებდნენ ასეთ დატვირთვას, არართხელ დაეცა და გაეხვია იგი თოვლის საფარში, მაგრამ მაინც შეუპოვრად მიიწევდა წინ. ასე წვალებ-წვალებით ავიდა მოზრდილ ბორცვზე და ჰორიზონტზე გამოჩნდა დეიდას სახლიც. ”ახლა დაღმართი იწყება და უფრო ფრთხილად უნდა ვიყო”, – გაიფიქრა გოგონამ და ირგვლივ მიმოიხედა, ჩასასვლელად საუკეთესო გზის შესარჩევად. იქვე ახლომახლო შუახნის ქალბტონი იდგა, რომელიც შიშით ვერ ბედავდა გზის გაგრძელებას და დაბლა ჩასვლას. ქალს ხელში პროდუქტებით სავსე ჩანთა ეჭირა, მის სახეზე კი უმწეოების განცდა იყო აღბეჭდილი. უმალ შენიშნა ეს გოგონამ და გაემართა მის დასახმარებლად, მაგრამ ნაბიჯის გადადგმაც ვერ მოასწრო, რომ მოულოდნელად ქალი ძირს დაეცა და მთელი სისწრაფით დაეშვა ბორცვის ძირისკენ. გოგონა დაუფიქრებლად გაიქცა საშველად და მართლაც საოცრება იყო, რომ თითქოს ფრთები გამოესხაო, ისე ჩაირბინა, ერთხელაც არ დაცემულა. ქალი კი მძიმედ სუნთქავდა. მის სახეზე ერთდროულად გაირჩევოდა როგორც ტკივილის, ისე შიშისა და უმწეოების კვალი. კიდევ კარგი, ფაფუკმა თოვლმა შეამცირა დაცემის ძალა, თუმცა ეს, მაინც, ვერაფერი შვება იყო შეშინებული ქალისათვის, რომელიც ხელ-ფეხს ვეღარ იმორჩილებდა. ისე წამოაყენა გოგონამ დათრგუნული ქალი, რომ მისი მადლიერი თვალები ვერც კი შენიშნა, თვითონაც შეძრწუნებულმა, ქალის უმწეო მდგომარეობით. მხარი შეაშველა, ცალი ხელი წელზე შემოხვია, მეორეში ქალის ჩანთა დაიჭირა და დაყოვნება-დაყოვნებით გაუდგნენ გზას. ჩანთა საკმაოდ მძიმე აღმოჩნდა. ”საოცარია, როგორ ახერხებდა ასეთი სიმძიმის ტარებას?”, – გაიფიქრა გოგონამ, თუმცაღა სახეზე სიმშვიდე შეინარჩუნა, რათა ქალს, კიდევ უფრო, უხერხულად არ ეგრძნო თავი, რომელიც ისედაც განიცდიდა იმას, თუ რაოდენ ძნელი იქნებოდა გოგონასთვის ასეთი დატვირთვა და თოვლის ”ბარიკადების” გადალახვა. ძალზე დაიღალა გოგონა, გზას კი დასასრული არ უჩანს, მაგრამ მაინც შეუპოვრად მიიწევს წინ, ფიქრებში ჩაფლული. ფიქრები კი გზას მართლაც რომ ამცირებენ და ამასობაში ქალის სახლთანაც მისულან. ”თურმე როგორ ცივა, ხელები გამეყინა”, – ფიქრებიდან გამოერკვა გოგონა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია, მთელი ეს პერიოდი, ხომ, იმაზე ფიქრობდა – ასაკოვანმა ქალბატონმა რაიმე სერიოზულად ხომ არ იტკინაო? სახლის შესასვლელთან ჩანთა დადო, თავი ასწია, ქალბატონს სითბოთი და სიყვარულით სავსე თვალები შეაგება და ხელი გაუწოდა დასამშვიდებლად. ქალი კი ემოციებს ვერ იკავებდა, გოგონას მოეხვია და ღმერთს შეევედრა – ”ღმერთო, ბედნიერება არგუნე ამ პატარა ანგელოზს!”. გოგონა კი ფიქრებმა მოსწყვიტეს ადგილს – ”ნეტა როგორაა ჩემი დედიკო?”, პასუხად კი, თითქოს, ყურში დედის ხმა ჩაესმა – ”სადა ხარ ჩემო პაწაწინავ, როგორ მინდა ახლა გულში ჩაგიკრა და გაგათბო!” და უცებ სადღაც გაქრა დაღლაც და სიცივეც, თითქოს, ძალებიც გაუათკეცდა და გახალისდა გოგონა. ამასობაში ქალბატონმა ჩანთიდან ამოიღო დიდი, სისხლივით წითელი ვაშლი და უდიდესი სიყვარულით გაუწოდა მის მხსნელს. გამოართვა ვაშლი, გოგონამ, მადლობა გადაუხადა, გულთბილად დაემშვიდობა ქალს და გზა გააგრძელა.

აი დეიდას სახლიც გამოჩნდა.

– ჩემო კარგო, დეიდაშენი ახლახანს წამოვიდა თქვენსკენ. გუშინ ცოტა შეუძლოდ იგრძნო თავი და ვერ წამოვიდა, სახლში დარჩა. უთხრა გოგონას დეიდას მეზობელმა, რომელიც სახლის ახლომახლო და შესასვლელს თოვლისგან ასუფთავებდა.

მადლობა გადაუხადა გოგონამ და დაემშვიდობა დეიდას მეზობელს. ”როგორც სჩანს გზაში ავცდით, დეიდა დიდი გზით წამოვიდოდა”, – გაიფიქრა, გეზი სახლისკენ აიღო და გონებაში თან გადაითვალა, თუ რა დრო დასჭირდებოდა უკან დასაბრუნებლად, რადგანაც ამასობაში თოვა დაიწყო და მოკლე გზით სახლში დაბრუნება უფრო რთული იქნებოდა, თანაც შიშობდა გზაში არ დაღამებოდა. მით უფრო, რომ მოკლე გზის გავლას, მაინც, თითქმის ორჯერ მეტი დრო მოანდომა, ვიდრე იმედოვნებდა. ”მოდი ამ მადისამღძვრელ ვაშლს მაინც შევჭამ, თანაც, ცოტა არ იყოს და მომშივდა”, – გაიფიქრა გოგონამ და დაკვირვებით შეათვალიერა ვაშლი, რომელსაც ნერვიულად ატრიალებდა ხელში, მაგრამ მის თვალებს, მოულოდნელად პატარა ბიჭუნას დაჟინებული მზერა შეეჩეხა, რომელიც თავის წარმოდგენებში, ალბათ, უკვე მადიანად შეექცეოდა ამ ვაშლს. არც კი დაფიქრებულა ისე გაუწოდა ბიჭუნას ვაშლი, ის კი გაოცებული უყურებდა გოგონას, შემდეგ  დაუფიქრებლად გამოსტაცა ხელიდან ვაშლი, არ გადაიფიქროსო და სახლისაკენ გაიქცა გახარებულმა. არანაკლებ უხაროდა, ბიჭუნას სიხარული, ოქროს გულის მქონე გოგონასაც.

მთელი გზა, სახლისკენ, ფიქრებში გაატარა გოგონამ. სულ მამაზე ფიქრობდა. იხსენებდა ყოველ დღეს, როცა მამა მათთან ერთად იყო. იხსენებდა, თუ როგორ ანებივრებდა მამა, როგორ უზომოდ უყვარდა. ”ღმერთო, როგორ მენატრება მამა”, – სევდიანად ამოიოხრა გოგონამ და ირგვლივ მიმოიხედა. სანამ ასეთ ლამაზ მოგონენებში იყო იგი, თითქმის, მთელი გზა გაევლო. უკვე ბინდდებოდა. მალე ბნელდება სოფლად, ზამთარში და მხოლოდ ქათქათა თოვლი ახერხებდა ბინდის გაფანტვას. ”აი ჩემი ლამაზი სახლიც, მთელს დუნიას მირჩევნია იგი”, – სიხარულს ვერ მალავდა გოგონა. სახლიდან უსიამოვნო ხმები გამოდიოდა და იგრძნობოდა, რაღაცნაირი, ნერვიული ატმოსფერო. გაიგონა დეიდის ხმა, დედის ტირილი, მოესმა მამაკაცის ხმაც. დაძაბულმა და შეშინებულმა გააღო, გოგონამ, კარები, კარებთან კი მამაკაცი იდგა, იგი ქურქს იცვამდა და გარეთ გამოსასვლელად  ემზადებოდა, მის უკან კი დაინახა დედისა და დეიდის ცრემლიანი სახეები. გაოცებული აკვირდებოდა გოგონა მამაკაცს. ”ღმერთო, ეს ხომ ჩემი უძვირფასესი მამიკოა?”, – თვალებს არ უჯერებდა გოგონა.

– როგორ შეგვაშინე, პატარავ! უკვე მოსაძებნად მოვდიოდი, ჩემო ანგელოზო. ეუბნება მამა, რომელსაც ერთ წამში თვალები ცრემლებით აევსო.

– უზომოდ მიყვარხარ, მამიკო! – იყვირა გოგონამ, მაგრა, მაგრა ჩაეხუტა მამას და მის პაწაწინა ლოყებზე კიდევ ერთხელ ჩამოცვივდნენ ცრემლები. ო, რა თბილი იყო, უკვე, ეს ცრემლები, სიკეთითა და სიყვარულით გამთბარი…

ბინდი ჩამოწვა, ნათელი და რომანტიკული ბინდი. ქრისტეშობის მადლით ხარობდა სოფელი და მთელი ქვეყანა. ოცნების ახდენით უბედნიერეს ადამიანად თვლიდა თავს გოგონაც, მას ხომ ღმერთმა უძვირფასესი საშობაო საჩუქარი გაუკეთა…

ედნარ მგელაძე (Ednar Mgeladze: My fotos and internet-coordinates)

ორიგინალი Рождественское тепло
07.01.2007

რუბრიკიდან Муза улыбается – рука пишет

პუბლიკაციები ჩემი მოკრძალებული შემოქმედებიდან

 

ჩემი მუსიკალური შემოქმედება

პირველ პოსტში უკვე მოგიყევით ჩემი ”თავგადასავალის” შესახებ ინტერნეტის ლაბირინთებში, ახლა კი ორიოდ სიტყვით ჩემს მოკრძალებულ შემოქმედებაზე:

თუ არ ჩავთვლით შემოქმედებად ჩემი ბლოგის რუბრიკებში გამოქვეყნებულ ფოტო-ვიდეო მასალებს, აგრეთვე, ჩემს ლექსებსა და მინიატურებს (იხ. შესაბამისი ბმულები), შექმნილი მაქვს მუსიკალური კომპოზიციები გამოცემული ორ დისკად. კერძოდ, 2005 წელს პირველი ალბომი სახელწოდებით BEGIN (ბმულის მეშვეობით შეგიძლიათ ნახოთ და გადმოიწეროთ კომპოზიციიები ალბომიდან), ხოლო 2010 წელს შექმნილი ალბომის – “5 years after” CD-დისკის გამოსახულება და ამ ალბომის 12 კომპოზიციის გადმოწერა შესაძლებელია ქვემოთ გამოქვეყნებული კომპოზიციების ბმულებიდან.

1. Edi Line – Spring march

2. Edi Line – The butterfly

3. Edi Line – Smithy

4. Edi Line – To top of dream

5. Edi Line – Secrets of ocean

6. Edi Line – Lullabye for stars

7. Edi Line – Romantic foal

8. Edi Line – The lunar express

9. Edi Line – Memory and hope

10. Edi Line – Odyssey of the sun

11. Edi Line – The Earth pulsar

12. Edi Line – Dream symphony

* – Musical compositions it is possible freely download (The names of musical compositions have the link)

და ბოლოს, მაქვს აგრეთვე ჩემი გვერდი YouTube-ზე – EdiLineCo, სადაც სხვა ვიდეოებთან (ძირითადად საქართველოს შესახებ) ატვირთული მაქვს, აგრეთვე, ჩემს კომპოზიციებზე, ჩემს მიერვე შექმნილი ვიდეოკლიპები.

დიდი იმედი მაქვს, არ იქნებით განსაკუთრებული მომთხოვნნი და კატეგორიულად კრიტიკულები ჩემი მოკრძალებული შემოქმედების მიმართ:-)