ორი დღეა ბევრი რამის თქმა მინდა, მაგრამ ემოციებისა და უდიდესი გულისტკივილის გამო სიტყვებს ვერ ვპოულობდი, რათა სათქმელი ისე მეთქვა და ჩემს მოსაზრებას ზუსტად ის მიმართულება ჰქონოდა, რომ კონკრეტული ადრესატისაკენ ყოფილიყო მიმართული, თუნდაც მას არ წაეკითხა იგი… თუმცაღა, საერთო ანგარიშში, ჩემი ამ პოზიციით უფრო საზოგადოებას ვუზიარებ გულისტკივილს, ვიდრე “ბარიკადების” რომელიმე მხარეს მდგარ, ვინმე კონკრეტულ პიროვნებას…
ალბათ, უნდა მომხდარიყო 17 მაისის დაპირისპირება, რომ საქართველოში, ბოლოს და ბოლოს, დაწყებულიყო ბევრი რამის, მართლაც რომ, ადეკვატურად შეფასება…
მართლაც, საკმაოდ ემოციურადაც დაიწყო ბევრი რამის შეფასება და ეს ორი დღეა მედია სივრცესა თუ ტრანსპორტში, ქუჩასა თუ სახლში ყველა ახდენს თავისეულ შეფასებას ყოველივე იმისა, რაც მოხდა თბილისში, გუშინ…
ყველას თავისი აზრი აქვს, ყველას თავისი სიმართლე, არც პრეტენზიებისა და ბრალდებების ნაკლებობა იგრძნობა, არც დამნაშავის პოვნა გაუჭირდა ბევრს და არც კონკრეტული ღირებულებები დავიწყებია, რომლებსაც სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვნად მიიჩნევს ქვეყნისა თუ ადამიანისათვის, თუნდაც იგი სხვათა პოზიციასა თუ შეფასებას ეწინააღმდეგებოდეს. ღირებულებათა თუ პოზიციების დაპირისპირებისას კი საზოგადოება უნდა მივიდეთ იმ ჭეშმარიტებამდე და თვალნათლივ დაინახოს ის, თუ რომელი ღირებულებაა ნამდვილი და რომელი ბუტაფორია, კონკრეტულ პოზიციათა დასაცავად რომელი და როგორი ქმედებაა ღირსეული თუ უღირსი, შემდეგ კი ქმედების შესაბამისი ტერმინის ან ბრჭყალებში ჩასმა ხდება ან ამაყად წარმოთქმა…
ცალკეული ღირებულებებისა თუ კონკრეტული გადაცდომების შეფასებისას, შესაძლოა ძნელი იყოს იმის გარკვევა, თუ სად გადის ზღვარი ჭეშმარიტებასა და სიყალბეს შორის, მაგრამ ზღვარი ნამდვილად არსებობს და მას მხოლოდ დაკვირვებული, მაღალი პასუხისმგებლობის მქონე საზოგადოება თუ შეამჩნევს, რომელიც ერთი დღის ემოციით კი არ აზროვნებს, არამედ ერისა და ქვეყნის მომავლის, მისი კეთილდღეობის საზომის შესაბამისად მოქმედებს…
ედნარ მგელაძე (Ednar Mgeladze)
facebook
18.05.2013 წ.