ტოტალიტარიზმის ეპოქიდან “კითხვის ნიშნების” ეპოქამდე

უახლოეს წარსულში საქართველომ მოასწრო არაერთი ურთიერთგანსხვავებული ეპოქის გავლა, რამაც წარუშლელი კვალი დატოვა ისტორიაში და დღემდე ახდენს გავლენას ქვეყნის განვითარებაზე. შევეცდები მოკლედ ჩამოვაყალიბო ჩემი მოსაზრებები აღნიშნულთან დაკავშირებით:
ტოტალიტარიზმის ეპოქა როგორი შემართებითაც გადატეხა წელში ეროვნულმა ერთიანობამ, ისეთივე მონდომებით დაანგრია ერის ეს მოკლევადიანი ერთობა, შედეგად ქვეყანამ, უკვე, ტოტალური განუკითხაობის ხანა ეგემა, ძმათამკვლელი ომის სირცხვილიც, ორპირობაც და ღალატიც, ღვთის რისხვამ კი ერს საკუთარ სულში ჩაახედა, თუმცაღა ბევრმა თვალი ვერ გაუსწორა რეალობას და “შვება” თვალის დახუჭვაში ჰპოვა… აღვირახსნილმა კორუფციამ, უშუქობამ, უგზოობამ, მოსახლეობის პერმანენტულმა გაღატაკებამ თუ სხვა ათასმა უმსგავსობამ ერი პრაქტიკულად დააჩოქა… უკვე შეუძლებელი ხდებოდა ყოველივე ამის ატანა და ამ წუმპემ ერს გაბრძოლებისკენ უბიძგა, მერე შუქიც გაჩნდა, ოპტიმიზმიც, იმედიც, ბევრი რამ აშენდა და გალამაზდა, პატარა ბავშვები მომრავლდნენ ეზოებში, მომღიმარმა სახეებმაც იმატა, თანდათან დაჩოქილი ერიც ამაყად წამოიმართა და წელში დაიწყო გასწორება, თუმცა მოულოდნელად ისეთი ალიყური იწვნია, რომ ისევ ძირს დაენარცხა – ძალაუფლების ტკბობაში “ჩაძირულებმა” ადამიანებს ერთმანეთისადმი ნდობა დააკარგვინეს, ტოტალურმა მოსმენებმა, დასმენებმა, “ჩაშვებებმა”, სხვის თეთრეულსა თუ ლოგინში ნერწყვგადმოდინებულმა ქექვა-ცქერამ ერს ღირსებაც დააკარგვინა, ძალადობა თუ დამცირებაც გაუადვილდათ ძალაუფლებით გონებაარეულებს, თავისიანებად თუ სხვისიანებად, ხელშეუხებლებად თუ ჩარეცხილებად დაყვეს საზოგადოება და ისე შეიყვარებდნენ თუ მოიძულებდნენ ადამიანებს, ისე გახრწნიდნენ თუ გარიყავდნენ, ცოდვა-მადლის ისეთი ცინიკური “ფორმულა” გამოიგონეს, რომ ადეკვატურობის არსმა საბოლოოდ დაკარგა აზრი… ჰოდა, ამოუვიდა ყელში, ყოველივე ეს, ერს და ალიყურის საპასუხოდ ისეთი მწარე მუშტი აგემა ხელისუფლებას, რომ, შემდეგ, ოპოზიციაში მყოფი დროდადრო თავისით ეცემა, ხოლმე, ნოკდაუნში, თუმცაღა დაბარბაცებულიც კი არ აძლევს მოდუნების საშუალებას მოქმედ ხელისუფლებას… არადა, წლების წინ, ისეთი რწმენით იყო გამსჭვალული ერი, ისე სჯეროდა ბევრი რამის და თავადაც ისე ლაღად დაიწყო ოცნება ბედნიერ მომავალზე, რომ დღევანდელი რეალური შედეგის გამო, დაბნეულმა, აღარც კი იცის პასუხი ვის მოსთხოვოს – მმართველ ძალას, კონკრეტულ გავლენიან პიროვნებას თუ საკუთარ თავს. წლების წინ რამდენ რამეში ეთანხმებოდა მოსახლეობა მაშინდელ ოპოზიციას, რამდენი პრობლემის მოგვარების იმედი ჰქონდა, როგორ სჯეროდა, რომ უსამართლობის განცდა აღარ ექნებოდა, რამდენი კარგი შანსი იქნა ხელიდან გაშვებული, რამდენი შეცდომა იქნა დაშვებული, მათ შორის, საკადრო სფეროში, ტალახის სროლის, წინა ხელისუფლების დროინდელი, აზარტი უფრო მეტი შემართებით იგრძნობა და ჩემი აზრით, კიდევ ერთხელ, ბევრი რამით დაიღალა ერი… ნათქვამია “ნეტარ არიან მორწმუნენიო”, მაგრამ ნეტავ იმათ ტვინში ჩამახედა, ვინც დღეს პრობლემებს ვერ ხედავს, ხოლო იმათ ტვინში ჩახედვა საერთოდაც არ მსურს, ვისაც აბსოლუტურად ყველა პრობლემის სათავე მხოლოდ ე.წ. “9-წლიანი მმართველობის ეპოქა” მიაჩნია. ყველა ეპოქის ფურცელი ადრე თუ გვიან, მაინც, გადაიშალა და ყველას თავისი მოეკითხა, მიმდინარე ეპოქის ფურცელსაც გადაშლის საზოგადოება, ეპოქისას, რომელსაც მე, თუნდაც, “კითხვის ნიშნების” ეპოქას დავარქმევდი…

© ფეისბუკის პირადი გვერდიდან გადმოტანილი სტატუსი

ედნარ მგელაძე (ინტერნეტის ლაბირინთებში)

საზოგადოების მოთხოვნა: “წინაზე უკეთესობა კი არაა მთავარი, შენს დაპირებებს უნდა აჯობო”

სიმართლე გითხრათ უკვე ძალიან გამაღიზიანებელია თითის გაშვერის პოლიტიკა, მით უმეტეს ხელისუფლება როცა აკეთებს ამას. ძალიან კარგად მესმის, რომ ოპონეტს უნდა დაუპირისპირდე პოლიტიკურ ბრძოლაში, მაგრამ ისეთი არგუმენტებით უნდა მოხდეს ეს, რომ მსგავსი ფაქტი არ უნდა იყოს შენთანაც. ყველას აქვს დაშვებული შეცდომები და უამრავია ასეთები “ნაციონალური მოძრაობის” ხელისუფლებაში ყოფნის დროს, ხოლო ვინმე თუ ამას დაივიწყებს, ღირსიც ყოფილა იმ უმსგავსობების, რომელიც პირადად მას თუ არ შეეხო, მის რომელიმე ნაცნობ-ახლობელს ხომ აუცილებლად შეეხებოდა და ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ჩვენს ერს და ქვეყანას შეეხო! მაგრამ ხელისუფლებაში მყოფი ძალა სხვისი ქილიქით, სულ წარსულის მძიმე ფაქტების გახსენებით და ოპოზიციის ლანძღვა-გინებით კი არ უნდა იყოს დაკავებული, არამედ თავისი საქმიანობით ისე კარგად უნდა ააწყოს ქვეყანაში ცხოვრება, ისეთი მაღალი დონის პროფესიონალი და პასუხისმგებლობით აღსავსე ხელმძღვანელი პირები უნდა ჰყავდეს, თავის წინასაარჩევნო დაპირებებს ისეთი შემართებით უნდა ასრულებდეს, რომ მოსახლეობის გულწრფელი(!) პატივისცემისა და ნდობის ღირსი იყოს. ძალიან კარგად მახსოვს ე.წ. მხედრიონის ეპოქა და სრული განუკითხაობა საქართველოში, პურის რიგებიც მახსოვს და ცარიელი მაღაზიებიც, ზვიადის განდევნას რომ მოჰყვა საქართველოში. ეს ქაოსი ცოტათი მაინც მოაწესრიგა “საქართველოს მოქალაქეთა კავშირმა” და ხალხს იმედის ნაპერწკალიც გაუჩნდა, თუმცა გავიდა წლები და ქვეყანა ერთი უბედურებიდან მეორეში გადავიდა – კორუფციის არნახული მასშტაბები, უშუქობა, უკანონობა, გატაცებები, დაკვეთილი მკვლელობები და კიდევ ბევრი უბედურება, რისი შეცვლაც მოინდომა “ერთიანმა ნაციონალურმა მოძრაობამ” და მართლაც, პირველ წლებში შუქიც გაჩნდა ჩვენს ფანჯრებში, გზებიც მოწესრიგდა, “ქუჩის ყაჩაღი” – ავტოინსპექტორებიც წარსულს ჩააბარა, ბევრი საინტერესო და მნიშვნელოვანი პროექტი ამოქმედდა, ხალხს ისევ გაუჩნდა იმედის ნაპერწკალი, თუმცა თანდათან აღმოაჩინა, რომ ციხეებში სასტიკად აწამებდნენ პატიმრებს, ასევე მთელი სისასტიკით უსწორდებოდნენ ოპონენტებს, უტიფრად უსმენდნენ და უღირსად იღებდნენ ფარულ ჩანაწერებს – გასართობად, კონკრეტული მიზნებისთვის თუ მემკვიდრეობით გადასაცემად… ამ და კიდევ სხვა სიბინძურეების გამო ნაციონალების ხელისუფლებაც გადაირჩია ხალხმა. ახლა კი ახალი ხელისუფლება გვიმტკიცებს, რომ ყველაფერი შესანიშნავადაა, თუ შესანიშნავად არაა, წინაზე უკეთესი ხომააო. ჰოდა, ამას ვამბობდი – წინაზე უკეთესობა კი არაა მთავარი, შენს დაპირებებს უნდა აჯობო, ესაა მთავარი! თანაც რაღაცას კარგს რომ გააკეთებ, წინასთან შედარებით, ეს კი არ უნდა იტრაბახო და სხვა ლანძღო, უბრალოდ უნდა გაიაზრო, რომ ხელისუფალი ხარ და გევალება თანამემამულეებისთვის ზრუნვა! ყოველივე ამასთან ისიც საწყენია, რომ ისტორია დღესაც მეორდება და დღევანდელი ხელისუფლებაც ისევ ნაცნობი მეთოდებით უპირისპირდება თავის ოპონენტებს, ათას ბრალდებასაც უყენებს, თავისი ცუდის დანახვა კი არ სურს, უკეთეს შემთხვევაში, ზოგადი ფრაზებით, გაურკვეველი აღიარებით შემოიფარგლება. ზუსტად ასეთი პოზიცია ამარცხებს ყველა ხელისუფლებას!
როცა ვინმეს ბრალად სდებ, რომ ნაციონალებთანაა შეკრულიო, შენ არცერთი (ვიმეორენ – არც-ერ-თი!!!) ფაქტი არ უნდა გქონდეს ნაციონალებთან თუ ყოფილ ნაციონალებთან რაიმენაირი ურთიერთობის თუ კავშირის!
როცა შენსგან წასულ თანამდებობის პირს დასცინი და აქილიკებ, ვინც დაიტოვე ისინი იდეალურები თუ არა ხალხის სალანძღავი მაინც არ უნდა იყვნენ! როცა ვიღაც შენთან ერთადაა, მისი რაღაც არ მოგწონს თუ თვალს ხუჭავს, მერე იმის ღირსება უნდა გქონდეს, რომ თუკი შენთან აღარ იქნება, მაშინ არ გაიხსენო ნეგატივი!
როცა წლების განმავლობაში ხან რას დაიქადნებ წინა ხელისუფლების დროინდელ დამნაშავეებთან მიმართებაში და ხან რას, თანაც მუქარებს მხოლოდ წინასაარჩევნოდ ამძაფრებ, ეს არაა სწორი და საზოგადოება ამას სათანადო შეფასებას აძლევს! 4 წელი იყავით ხელისუფლებაში და ამ დროის განმავლობაში დასასჯელიც უნდა დაგესაჯა, საქმეც განსაკუთრებული წარმატებით უნდა გეკეთებინათ და რაიმე არასწორის თუ შეცდომის გამო თავის მართლებაც არაფერზე უნდა გჭირდებოდეთ! გაითავისეთ, რომ ხელისუფლებაში ხართ და უდიდესი პასუხისმგებლობა გაკისრიათ ქვეყნისა და ერის წინაშე, ინტერესები და უფლებებიც მაქსიმალურად უნდა დაიცვათ ყველასი, თქვენი ოპონენტებისაც!
P.S. არცერთი ხელისუფლების დროს არ ვყოფილვარ რომელიმე მთავრობის მეხოტბე ან რატომ უნდა ვყოფილიყავი?! ესა თუ ის პოლიტიკური ორგანიზაცია, სანამ ხელისუფლებაში მოვა, ხალხს იმას არ პირდებოდა, რომ ყველაფერს კარგს გავაკეთებო?! ჰოდა, რისი კეთების მანდატიც მისცა ხალხმა და გააკეთა, ეს რატომ უნდა იყოს აღფრთოვანებული ყიჟინის ღირსი? ხოლო, ხალხს რაც არ სურდა და იმის ნიშნებს დაინახავს ხელისუფლების ქმედებაში, ხელისუფალმა უნდა გაიგოს და მიიღოს ხალხის უკმაყოფილება!
23 აგვისტო 2016 წ.

© ფეისბუკის პირადი გვერდიდან გადმოტანილი სტატუსი

ედნარ მგელაძე (ინტერნეტის ლაბირინთებში)

საზოგადოების პასუხისმგებლობა ადამიანის უფლებების დასაცავად

მოსმენები, დასმენები, “ჩაშვებები”, უღირსი ხერხებით ადამიანის გამოჭერა, დაშინება და დაშანტაჟება, ე.წ. კომპრომატებით “გაძლიერებულნი” გონიერებას დაუფიქრებლად რომ მოისვრიან სანაგვეზე, აი ასეთი ქვეყანა ააშენა ერმა დამოუკიდებლობის პერიოდში, “ბოროტების იმპერიის” დროინდელს რომ არ ჩამოუვარდება და უფრო მეტიც, ტექნოლოგიური მიღწევების “ოსტატურად” გამოყენებით, ლამის, ყველამ შეითავსა კგბშნიკური მეთოდები და ტალახის სროლაშიც საოცრად დახელოვნდა… ახლა კი, გულზე მჯიღის ცემით, გინდა ევროპული ოჯახისკენ წავიღოთ ეს სიბინძურე, გინდა ე.წ. ევრაზიულ კავშირში იტრაბახოს, ზოგიერთმა, ასეთი “სიმდიდრით”… ამდენი ორპირი, გულბოროტი თუ უგულო, ამდენი ცინიკოსი და სულმდაბალი ადამიანი როცაა ქვეყანაში, უკვე რაღა მნიშვნელობა აქვს ვინ იქნება ხელისუფლებაში? თუმცა, ზუსტადაც ამიტომ გვინდა ძლიერი, სამართლიანი და მაღალი პასუხისმგებლობის დონის მქონე ხელისუფლება, რომელიც ჭეშმარიტად ხალხისუფლება იქნება და ჩვენც თავს მაქსიმალურად დაცულად ვიგრძნობთ… ეჰ, განა სულ ამ სურვილით და მოლოდინით არ ვართ, წლების განმავლობაში? თანაც, ნებისმიერ ადამიანს, როგორი პოლიტიკური გემოვნებისაც არ იყოს, რომ ჰკითხო, თუ როგორ ქვეყანად სურს იხილოს საქართველო, უახლოეს მომავალში, პრაქტიკულად ყველას ღირსეულ, ადამიანის უფლებების სრულიად დაცულ ქვეყანაში უნდა ცხოვრება, ასეთ საქართველოს ნატრულობს ყველა. ჰოდა, ძალიან მაინტერესებს ახლა – ვინ უნდა ააშენოს ასეთი ქვეყანა, ვის იმედად და ვისი დახმარებით?
პირადად მე ერთი რამ სრულად მაქვს გათავისებული, რომ საკუთარ უფლებებთან ერთად ვალდებულებებიც გამაჩნია ქვეყნისა და საზოგადოების წინაშე და მართალია არ ვარ უცოდველი და ცხოვრებაში შეცდომებიც დამიშვია, ხოლმე, სხვისი გაჭირვება არასოდეს გამხარებია, არც ტალახი მისვრია ვინმესთვის და ბევრის მსგავსად, მეც, გულით მდომებია გასაჭირში მყოფთათვის მხარში ამოდგომა… ჰოდა, მიუხედავად ყოველივე ზემოხსენებული გულსატკენი ფაქტებისა, მაინც, რატომღაც მჯერა, რომ საქართველოში მრავლადაა მაღალი პასუხისმგებლობის გრძნობის მქონე ადამიანები, ჩემზე უფრო მეტადაც კი, ამას ნამდვილად იმსახურებს ჩვენი მრავალტანჯული ერი, ჩვენი სამშობლო, უკეთეს მომავალსაც ვიმსახურებთ ჩვენ და ყველამ ერთად უნდა შევძლოთ ეს!!!

© ფეისბუკის პირადი გვერდიდან გადმოტანილი სტატუსი

 

P.S. ადამიანის უფლებების დაცვასთან თუ პირადი ცხოვრების ხელშეუხებლობასთან დაკავშირებით ბევრჯერ თქმულა და სხვადასხვა ხელისუფლებების პირობებში ბევრჯერ დადებულა პირობა, რომ ქვეყანაში დაცული იქნებოდა ცივილიზებული სამყაროს ეს ფუნდამენტური ღირებულებები, თუმცაღა ისევ და ისევ, დრო და დრო, თავს შეგვახსენებს, ხოლმე, უღირსობის მავნე სენი, როცა ვიღაც ნაძირალები ფეხქვეშაც კი თელავენ საკუთარ ადამიანობას, რომ როგორმე სხვას ავნონ…

გუშინ ტალახი ესროლეს არა კონკრეტულ პიროვნებას, არამედ სრულიად საქართველოს. დიახ, გუშინ კიდევ ერთხელ შეაფურთხეს ადამიანურობას და ერს ისევ მოუწია სარკეში ჩახედვა, საკუთარი სირცხვილი რომ დაენახა…

დღეს კი ყოველივე ამაზე პასუხი უნდა აგოს უკვე საზოგადოებამ, ხელისუფლებასთან ერთად, დღევანდელ და წინა ხელისუფლებებთან ერთად, რამეთუ, თითქოსდა, ერთი ადამიანისადმი ნასროლი ტალახი სრულიად საქართველოს მოხვდა!

და აქვე, ძალზედ მნიშვნელოვნად მიმაჩნია ქვეყნის პრემიერ-მინისტრის საგანგებო განცხადება:

“ორი თვის წინ პირობა მივეცი ჩვენს მოქალაქეებს, რომ ჩემი ყველა ნაბიჯი, ყველა განცხადება, ყველა საქმე მოემსახურებოდა ჩვენს ქვეყანას და პირველ რიგში, ადამიანს. თითოეული ადამიანის დაცვა სახელმწიფოს ღირსების საქმეა! ის, რაც დღეს მოხდა, არის არა ერთი ადამიანის, არამედ მთელი საზოგადოების დაშანტაჟებისა და დათრგუნვის მცდელობა. ეს არის დარტყმა სახელმწიფოზე, და ჩვენი პასუხი ამ დარტყმაზე იქნება უმკაცრესი! ბოლომდე ვიბრძოლებ, რომ მსგავსი დანაშაული ადამიანის წინააღმდეგ აღარასოდეს მოხდეს!

ვისი გადაღებული და გავრცელებულიც არ უნდა იყოს ეს ჩანაწერი, გეუბნებით, პირობას გაძლევთ, უმკაცრესად აგებთ პასუხს კანონის წინაშე. ეს იქნება სამაგალითო პასუხი, რომ მსგავსი სიბინძურე თავში აღარავის მოუვიდეს. სამაგალითოდ დაისჯება ყველა, ვინც საკუთარი ამაზრზენი მოქმედებებით საზოგადოების განვითარებას აფერხებს…

მე დავალება მივეცი შესაბამის უწყებებს – პროკურატურას, სახელმწიფო უსაფრთხოების სამსახურს, შინაგან საქმეთა სამინისტროს, უსწრაფესად გამოიძიონ ეს საქმე. ეს არის საგამოძიებო უწყებების გამოცდა, რომელიც მათ უნდა ჩააბარონ. ჩვენ მზად ვართ, გამოძიების პროცესში ჩავრთოთ ნებისმიერი ორგანიზაცია, ჯგუფი, ვისაც ამ საქმეში დახმარების გაწევა შეუძლია. სიტყვას გაძლევთ, ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ჩვენი ცხოვრებიდან ეს საშინელი ჩანაწერები ერთხელ და სამუდამოდ გაქრეს.”
საქართველოს პრემიერ-მინისტრი, გიორგი კვირიკაშვილი
11.03.2016 წ.

 

ედნარ მგელაძე (ინტერნეტის ლაბირინთებში)

მოსაზრებები ცვლილებებთან დაკავშირებით

ამ ქვეყნად ყველაფერი დროებითია, განსხვავება მხოლოდ დროის ხანგრძლივობაშია: დროებითია ნებისმიერი სახის ურთიეთობა, შესაძლო ხშირად ცვალებადი “პოლარობით”, დროებითია პოლიტიკური პროცესები, რამეთუ არაერთი აღზევებული იმპერია გამქრალა ისტორიის რუკიდან, ზოგიერთი დამარცხებული ქვეყანა კი, მომდევნო წლებში, გლობალური პოლიტიკის წარმართველადაც მოგვევლინა, აღარაფერს ვამბობ პოლიტიკური პარტია-მოძრაობების აღზევებასა თუ დაცემაზე და მით უფრო დროებითია ნებისმიერი კარიერული წარმატება, რის მაგალითად ჩვენი ქვეყნის უახლოესი წარსულის გამოცდილებაც გვეყოფა.
დიახ, ყველაფერი დროებითია, ამიტომ ადამიანი მიმდინარე პროცესებზე “მორგებაზე” უფრო მეტად უნდა ფიქრობდეს თავის როლსა და ადგილზე, ცვლილებების შემდეგ. აქვე ერთი რამ მინდა აღვნიშნო, რომ ორპირობა, მედროვეობა, ინტრიგნობა, მლიქვნელობა, უმადურობა და სხვა მსგავსი უღირსობები ცალსახად შეიძლება ჩაითვალოს მიმდინარე პროცესებზე ერთგვარ “პრაგმატულ მორგებად”, რის შედეგადაც ერთნი მოკლევადიან თვითგადარჩენის ინსტიქტს მოერგებიან, მეორენი – რაღაც გრძელვადიანს, რასაც
არ დავაკონკრეტებ, კორექტულობიდან გამომდინარე… მიხვედრა კი ბევრს არ უნდა გაუჭირდეს და თუნდაც კონკრეტულ ადრესატამდე ვერ მიაღწიოს ჩემმა ამ მოსაზრებამ, დრო მაინც თავის ადგილას მიიტანს მისატანს…
ეჰ, სულ “დეჟა ვიუ” შეგრძნება რატომ მაქვს წლების განმავლობაში?!
24 დეკემბერი, 2015 წ.
© ფეისბუკის პირადი გვერდიდან გადმოტანილი სტატუსი

 

საახალწლო-სადღესასწაულო სიტუაციამ უკვე დატოვა თავისი პიკი და ცხოვრება თანდათან უბრუნდება ბუნებრივ, ყოველდღიური რუტინით გაჯერებულ მდგომარეობას. ყველას თავისი საზრუნავი აქვს, უზრუნველი ცხოვრების ილუზიაში მყოფთაც კი… ყველას თავის სათქმელი დაუგროვდა, ზოგი იტყვის მას, ზოგიც გულში ჩაიკლავს, ერთნი მომავალზე იფიქრებენ, მეორენი წარსულზე ჩაფიქრდებიან, როგორც იტყვიან – ასეც იქნება და ისეცო… მეც ბევრი სათქმელი დამიგროვდა და ასე, თანდათან, შემოგაპარებთ ფეისბუკის გვერდებსა თუ Edi Line Blog-ში.
ისე კი, იმდენად დინამიურად იცვლება სიტუაცია (ცვლილებების ტემპი უფრო და უფრო მოიმატებს) საზოგადოებრივ ცხოვრებასა თუ პოლიტიკურ პროცესებში, რომ პროგნოზების გაკეთება საკმაოდ უმადური საქმე ხდება, თუმცა როცა გადავათვალიერე თვეების წინანდელი ჩემი ცალკეული მიმოწერები თუ სოციალურ ქსელებში დაფიქსირებული მოსაზრებები, დავრწმუნდი რომ ბევრი რამის გამოცნობა არც თუ ისე ძნელია…
ჰოდა, როგორც აღვნიშნე, ბევრი რამ მაქვს სათქმელი, ბევრი რამ გასახსენებელი და გასაანალიზებელიც, მით უფრო, რომ სერიოზული ცვლილებებია მოსალოდნელი ქვეყანაში, შესაბამისად, როგორც ამასწინათ აღვნიშნე, “ყველაფერი დროებითია, ამიტომ ადამიანი მიმდინარე პროცესებზე “მორგებაზე” უფრო მეტად უნდა ფიქრობდეს თავის როლსა და ადგილზე, ცვლილებების შემდეგ”. ასე რომ, პირადად მე, დროდადრო, ღიად დავაფიქსირებ საკუთარ მოსაზრებებს პოლიტიკურ პროცესებთან მიმართებაშიც და ნამდვილად არ ვაპირებ შეცდომა-პრობლემებზე თვალების დახუჭვითა თუ პირში წყლის ჩაგუბებით დათვური სამსახური გავუწიო ხელისუფლებას, არც ოპოზიციის შეცდომებზე წავუყრუებ და შიგა და შიგ “გულზე მჯიღის ცემით” მიღებულ სიამაყესაც გადავასხამ წყალს მწარე სიმართლის დარი ფაქტების თქვენთვის გაზიარებით…
დღეს კი ერთი რამ შემიძლია დარწმუნებით ვთქვა (საკმაო პერიოდის განმავლობაში ცალკეულ პროცესებზე დაკვირვებისა თუ ანალიზიდან გამომდინარე), რომ უახლოეს მომავალში დაიწყება დაუნდობელი ბრძოლა პოლიტიკურ ორბიტაზე გავლენის სფეროების მოსაპოვებლად, რა დროსაც პრაქტიკულად გარდაუვალია ის, რომ ერთმანეთს სხვადასხვა პოლიტიკური ორგანიზაციების დღევანდელი თანამოაზრე-თანაგუნდელებიც კი დაუპირისპირდნენ.
მჯერა, ბევრი თანამოაზრე მყავს იმ საკითხში, რომ გვინდა ერთიან, თავისუფალ, ძლიერ, გაბრწყინებულ საქართველოში ვიცხოვროთ, ამიტომ საზოგადოების თითოეული წევრის ვალია უდიდესი პასუხისმგებლობის გრძნობით გაიაზროს ის, რომ ჩვენი მომავალი ჩვენსავე ხელთაა!
8 იანვარი 2016 წ.
© ფეისბუკის პირადი გვერდიდან გადმოტანილი სტატუსი

 

როგორც ადრე აღვნიშნავდი, ბევრი რამ შეიცვლება საქართველოში, უახლოეს მომავალში, არადა, კონკრეტულ მიზეზთა გამო, ცვლილებები აქამდეც უნდა მომხდარიყო რიგ მიმართულებებსა თუ საკადრო სფეროში, თუმცა სჯობს გვიან, ოღონდ, სანამ ურემი გადატრიალ-გადმოტრიალებულა…
აქვე მინდა გულისტკივილით გავიხსენო და გაკვირვება გამოვხატო იმის გამო, რომ ამა თუ იმ უწყებისთვის ჩემი მხრიდან შეთავაზებული მხარდაჭერა, წინადადებები თუ კონკრეტული მოსაზრებები როგორ იყო ხან იგნორირებული, ხან ცინიკური პასუხით თავიდან მოცილებული, ხან კიდევ დილეტანტურად რეალიზებული. თუმცა, სადაც სრულფასოვნად იქნა გამოყენებული ჩემი ცოდნა-გამოცდილება, იქ შესაბამის წარმატებებზეც დეტალურადაა შესაძლებელი საუბარი.
ჰოდა, ამით იმის თქმა მინდა, რომ, წლების განმავლობაში, გაუგებარ მიზეზთა გამო, რიგი წინდაუხედავი თუ დაუფიქრებელი გადაწყვეტილებების შედეგად, არაერთი პროფესიონალისა თუ გამოცდილი კადრის შესაძლებლობა არ იქნა სათანადოდ გამოყენებული, შესაბამისად დღის სინათლე ვერ იხილა ბევრმა ისეთმა მოსალოდნელმა წარმატებამ, რომელთაც უდაოდ პოზიტიური როლი შეეძლო შეესრულებინა ამა თუ იმ უწყებისა თუ, მთლიანად, ხელისუფლების ავტორიტეტის ამაღლებაში…
დიახ, ქვეყანაში ცვლილებების დროა…
12 იანვარი 2016 წ.
© ფეისბუკის პირადი გვერდიდან გადმოტანილი სტატუსი

 

რიგ უწყებებში, ქართულ პოლიტიკასა თუ, მთლიანად, საზოგადოებაში წლების განმავლებაში განხორციელებულმა არაერთმა გაუაზრებელმა ქმედებამ, ინტრიგებზე, ჭორებსა თუ პროვოკაციებზე დაფუძნებულმა ცალკეულმა “ბრძნულმა” გადაწყვეტილებებმა სერიოზული დაღი დაასვა როგორც პასუხისმგებლობის გრძნობას, ასევე ღირებულ ადამიანურ ურთიერთობებსაც, რაც უკვე უზარმაზარ ტვირთად აწევს ერისა და ქვეყნის ღირსებას…
ამასწინათ, ჩემი მოსაზრებები გამოვთქვი ჩვენს რეალობაში არსებულ მზარდ თუ მოსალოდნელ მძაფრ დაპირისპირებებთან დაკავშირებით და ასევე აღვნიშნე, რომ ქვეყანაში საჭირო ცვლილებების დროა, რასაც საგრძნობლად უნდა შეესუსტებინა დაძაბულობისა თუ დაპირისპირების მუხტი, თუმცა სასურველი ცვლილებები, მხოლოდ, რაღაცნაირი, “კოჭლი კუს” ეფექტით თუ ხდება, რაც მომავალში, ცაიტნოტურ სიტუაციაში ყოფნისას, ნამდვილად გამოიწვევს არასასურველი შეცდომების დაშვებას ზედა თუ ქვედა ეშელონებში, შემდეგ კი გვიანი იქნება თითზე კბენანი თუ გადაბრუნებული ურმის იქით ჰორიზონტის ცქერა…
ისე, შესაძლოა, ამჟამადაც ზედმეტად მაშფოთებს ბევრი რამ, თუმცა ვინც (განსაკუთრებით, წინა ხელისუფლებები) სათანადოდ და დროულად ვერ შეაფასა ესა თუ ის რისკები, შემდეგ რაც მოხდა, უკვე ნათლად დაანახა, რომ თვითდამშვიდების პოზის გამო მიღებულ შედეგს სირაქლემის პოზით ვეღარ უშველიდა…
ჰოდა, ბევრ რამეს გულწრფელად განვიცდი ახლა, ბევრი რამ მაწუხებს, თუმცა ბუნებით ოპტიმისტი ვარ და მჯერა უკეთესი მომავლის, იმედი მაქვს და მჯერა მრავალსაუკუნოვანი მდიდარი გამოცდილების მქონე ერის სიბრძნის!
22 თებერვალი, 2016 წ.
© ფეისბუკის პირადი გვერდიდან გადმოტანილი სტატუსი

 

ედნარ მგელაძე (ინტერნეტის ლაბირინთებში)

ოჯახური ძალადობა და საზოგადოების პასუხისმგებლობა

დღეს, საქართველოს პროკურატურამ, საზოგადოებას გააცნო ოჯახური ძალადობის წინააღმდეგ ბრძოლისათვის შემუშავებული სამოქმედო გეგმა და აღნიშნულ პრობლემას კიდევ ერთი პრეზენტაცია, კიდევ ერთი ღონისძიება მიეძღვნა, სადაც, პირადად მე, ძალზე მნიშვნელოვნად მივიჩნიე ის, რომ კონკრეტული სამსახურების მიერ შესწავლილი იქნა ოჯახური ძალადობის 3 ათას ფაქტზე მეტი, რის საფუძველზეც განისაზღვრა შესაბამისი პრიორიტეტები და დაისახა კონკრეტული მიზანი. ისე კი, ბევრ ჩემს ნაცნობს ნამდვილად ემახსოვრება ისიც, რომ ოჯახური ძალადობის წინააღმდეგ ბრძოლის ეფექტურად წარმართვისათვის მეც არაერთხელ წამომიყენებია ანალოგიური მოსაზრება, გარდა ამისა ერთ-ერთ კონკრეტულ ღონისძიებაზე შეთავაზებული მქონდა, რომ არსებულ მონაცემთა ბაზაზე შექმნილიყო ერთიანი საინფორმაციო ბანკი, მომხდარიყო ფაქტების სიღრმისეულად შესწავლა, რეგულარულად მომზადებულიყო სტატისტიკური მასალები და ჩატარებულიყო შესაბამისი კვლევები. ეს იყო ჯერ კიდევ 2010 წელს, თუმცაღა აღნიშნულ პრობლემებზე მუშაობა ბევრად უფრო ადრე მქონდა დაწყებული და შევეცდები მაქსიმალურად სრულად გავიხსენო მთელი ეს პროცესი.

წლების წინ, საზოგადოების ფართო და აქტიური ჩართულობით შეიქმნა კანონი ოჯახურ ძალადობებთან დაკავშირებით. საკითხის აქტუალობიდან გამომდინარე 2007 წელს მივლინებით ვიმყოფებოდი პორტუგალიაში, სადაც დავესწარი ოჯახური ძალადობისადმი მიძღვნილ სემინარს. ის ფაქტები და ისტორიები, რაც მაშინ გავიგე წამყვანი ევროპული ქვეყნების წარმომადგენლებისგან, შოკისმომგვრელი იყო ჩემთვის და თავს ვიიმედებდი, რომ მსგავსი საშინელებები არ ხდებოდა საქართველოში, თუმცა…

დღეს უკვე დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ ნამდვილად დროული იყო მაშინდელი ჩემი მივლინება აღნიშნულ სემინარზე დასასწრებად, რამეთუ სემინარიდან დაბრუნების შემდეგ, სულ რაღაც 2-3 თვეში ჩემი უშუალო ძალისხმევითა და ჩართულობით, შემუშავებული იქნა შესაბამისი ნორმატიული დოკუმენტი ოჯახური ძალადობის ფაქტების ერთიანი ცენტრალიზებული აღრიცხვის უზრუნველსაყოფად და ასევე, ჩემს მიერვე, შექმნილი იქნა სათანადო პროგრამული უზრუნველყოფა, რომლის მეშვეობითაც, წლების განმავლობაში დაგროვილი იქნა საკმაოდ მნიშვნელოვანი ინფორმაციები, ხოლო ძალადობის ის ფაქტები, რომლებიც აღირიცხებოდა ერთიან საინფორმაციო ბანკში, იმდენად შემაშფოთებელი და საგანგაშო იყო, რომ ლამის დაუჯერებლადაც კი მიგვაჩნდა. ზუსტად ამ დროს მწარედ მახსენდებოდა ჩემი დაიმედებულობა ლისაბონის სემინარზე ყოფნისას. ამიტომაც, 2009 წლიდან განსაკუთრებით გააქტიურდა პროცესები ამ მიმართულებით, პრობლემასთან საბრძოლველად შეიქმნა სამუშაო ჯგუფები და ორგანიზება გაუკეთდა არაერთ შეხვედრას, დისკუსიას თუ კონფერენციას, რომლებშიც მაქსიმალური აქტიურობით ვიყავი ჩართული. პარალელურად, ჩემს თანამშრომლებთან ერთად, ვაგრძელებდი აქტიურ საქმიანობას სააღრიცხვო-ანალიტიკური სფეროს გაფართოებისა და გამრავალფეროვნებისათვის. არსებულ სააღრიცხვო სისტემაში  ოჯახურ ძალადობაზე არსებულ მონაცემებს დაემატა მონაცემები ოჯახში მომხდარ კონფლიქტებზეც, რათა ნათლად წარმოჩენილიყო პრობლემის არსი, ხოლო ინფორმაციის ერთიანი კვლევისას, ასევე თუ იქნებოდა გაანალიზებული ოჯახური კონფლიქტისა თუ ძალადობის შედეგად ჩადენილი სისხლის სამართლის დანაშაულიც, პრობლემის არსი უფრო მეტად გამოიკვეთებოდა. ყოველივე ამას თუ დაემატებოდა თვითმკვლელობებსა და თვითმკვლელობის მცდელობების ფაქტებზე არსებული ინფორმაციების კომპლექსური ანალიზიც, კვლევის შედეგები ბევრად უფრო სრულყოფილი გახდებოდა. ზუსტად ამ საკითხებზე ვამახვილებდი ყურადღებას, მქონდა შესაბამისი იდეები და მოსაზრებები, აქტიურად ვმუშაობდი კონტრეტულ პროექტებზეც, თუმცაღა არ დამცალდა, რადგანაც 2011 წლის ბოლოს ხელმძღვანელობამ, ჩემი აზრით, გაუმართლებელი და წინდაუხედავი გადაწყვეტილება მიიღო და შედეგად მე ჩამოშორებული ვიყავი ჩემს საქმიანობას (ოჯახურ ძალადობასთან ერთად ვხელმძღვანელობდი, ასევე, სხვა ისეთ მიმართულებებს, სადაც ისეთი უდავო წარმატებები გვქონდა, რომ ყველა დონეზე იყო იგი თვალშისაცემი და ცალკე უნდა აღვნიშნო ისიც, რომ ჩემი უშუალო მონაწილეობითა და ხელმძღვანელობით ისეთი მიმართულებები იქნა შექმნილი. რომელთა ანალოგიც არ არსებობდა არა მარტო საქართველოში, არამედ პოსტსაბჭოურ სივრცესა თუ მსოფლიოს ბევრ სხვა ქვეყანაშიც). მოკლედ მე ვეღარ მოვახერხე ჩემი ცოდნა-გამოცდილების შემდგომი რეალიზება, ხოლო სამსახურმა როგორ მოახერხა იმ საქმიანობის განვითარება, რომელთაც მე ვხელმძღვანელობდი და შემდგომი წინსვლა, ამაზე მე ჩემი მოსაზრებები მაქვს, თანაც საკმაოდ ნეგატიურიც და დარწმუნებული ვარ, თავის დროზე ყველაფერს მოეფინება ნათელი…

დავუბრუნდები ისევ ოჯახური ძალადობის საკითხს და გავიხსენებ ერთ ჩემს გამოსვლას ოჯახური ძალადობის პრობლემისადმი მიძღვნილ კონფერენციაზე, სადაც ყურადღება გავამახვილე შემდეგზე:

“3 მარტს, 8 მარტსა და 1 ივნისს, შესაბამისად, განსაკუთრებული ემოციურობით აღინიშნება დედის დღე, ქალთა დაცვის საერთაშორისო დღე და ბავშვთა დაცვის საერთაშორისო დღე, სხვადასხვა ღონისძიებასა თუ სუფრაზე სადღეგრძელოების წარმოთქმისას საკმაოდ ომახიანად ხდება ხაზის გასმა იმაზე, თუ რაოდენ გვიყვარს და ვაფასებთ უფროს თაობას, ხანდაზმულ ახლობლებს, მეორე დღეს კი თითქოს ყველას ყველაფერი ავიწყდება, ავიწყდება მარტივი ჭეშმარიტება, რომ ერის ღირსება არც სადღესასწაულო დღეებით განისაზღვრება და არც მაღალფარდოვანი სიტყვებით, ჩვენი ღირსება ჩვენსავე ქმედებებშია… “

დიახ, უცოდველი და შეუცდომელი არავინაა და შესაძლოა ერთმა მეორეს გულიც ატკინოს მისდაუნებურად, მაგრამ ვინმეს დაჩაგვრა, ადამიანზე ძალადობა, სასტიკი მოპყრობა ბავშვთა, მანდილოსანთა თუ მხცოვანთა მიმართ, ეს არაადამიანური ბოროტებაა, ხოლო ვინც თვალს დახუჭავს ამაზე, იგი არანაკლები დამნაშავეა…

ძალიან მინდა, რომ საზოგადოება შეურიგებელი და უკომპრომისო იყოს ძალადობის ფაქტებთან მიმართებაში. ძალიან მინდა, ყველამ ერთად გავითავისოთ ის, რომ როცა ძალადობა ხდება ოჯახში, ეს არაა კონკრეტული ოჯახის პრობლემა, იგი მთლიანად ერის, ჩვენი საზოგადოების სირცხვილი და ტკივილია…

და მაინც მჯერა, რომ საზოგადოება ყოველთვის შეურიგებელი იქნება ნებისმიერი სახის ძალადობისადმი, ქალთა, ბავშვთა თუ მოხუცთა უფლებები ყოველთვის უმაღლეს დონეზე იქნება დაცული, მათდამი პატივისცემა თითოეული ჩვენთაგანის ღირსების საქმე იქნება, ხოლო აგრესია და სიძულვილი პატივისცემითა და სიყვარულით იქნება დამარცხებული!

დიდი იმედებით,

ედნარ მგელაძე (ინტერნეტის ლაბირინთებში)